(Een sprookje over moed, liefde en een klein beetje ondeugendheid)
Er was eens een jongen genaamd Mitchell. Hij hield van avontuur, van stiekem een extra hapje nemen, én — maar dat wist bijna niemand — van een meisje dat Dahlia heette. Ze was zijn geheime vriendinnetje, want niet iedereen hoefde alles te weten. Behalve Kuromi. Die wist alles.
Kuromi was zijn knuffel, maar eigenlijk ook een dromenwachter. ’s Nachts, als het huis stil was en iedereen sliep, kwam Kuromi tot leven. Haar oortjes wiebelden, haar ogen lichtten op, en ze fluisterde plannen in Mitchells oor.
Op een avond klom ze op zijn kussen.
“Mitchell,” fluisterde ze, “het Dromenrijk is in gevaar. De Sterren zijn gestolen… door een Schaduwkoningin. En raad eens? Alleen jij kunt ze terughalen.”
Mitchell dacht even na.
“Doet Dahlia ook mee?”
Kuromi grijnsde. “Zij weet het nog niet, maar ze is al onderweg.”
En toen begon het avontuur.
🌟
Samen met Kuromi en zijn zusje — een kleine toverfee in vermomming, met een capuchon die haar onzichtbaar kon maken — sprong Mitchell in een draaikolk van sterrenstof. Ze kwamen terecht op een eiland vol pratende theekopjes en wiebelende kandelaars, waar zijn mama, de Stiltekoningin, op hen wachtte.
“Mama? Jij hier?”
Ze glimlachte. “Ook koninkrijken hebben moeders nodig, lieverd.”
Daar was Dahlia al — zwevend op een vlinder van licht. Ze landde zacht, haar ogen alleen op Mitchell gericht.
“Je wist dat ik zou komen,” zei ze.
“Altijd,” fluisterde hij.
🌙
Samen streden ze tegen de Schaduwkoningin. Kuromi leidde de weg, Mitchell bedacht de plannen, zijn zusje verstopte zich op slimme plekken, en Dahlia bracht het licht terug. Hun mama beschermde hen met zachte kracht en wijze woorden.
Toen de laatste ster was bevrijd en het Dromenrijk weer schitterde, fluisterde Kuromi:
“Jullie zijn meer dan helden. Jullie zijn familie. Échte magie begint daar.”
🌟
En dus keerden ze terug naar huis.
Waar mama wachtte met een warme knuffel.
Waar zusje haar capuchon afzette.
Waar Dahlia bloosde toen ze stiekem Mitchells hand pakte.
En waar Kuromi weer gewoon een knuffel werd.
Of nou ja… bijna gewoon.
Einde — of eigenlijk: het begin van nog véél meer sterrennachten. 💫