(Een sprookje over vriendschap en verborgen kracht)
Er was eens een meisje genaamd Luna (zoals alle dappere meisjes heten in sprookjes), met een rugzak vol bloemenlintjes en een hart vol verwondering. Ze had een bijzondere knuffel: Kuromi. Ze leek misschien klein, zacht en pluizig, maar iedereen die goed keek, wist: dit was geen gewone knuffel.
Kuromi was een Bewaker van Geheime Krachten.
Op een dag, terwijl Luna in de woonkamer speelde, begon Kuromi zachtjes te trillen. Haar oortjes wiebelden, haar roze schedeltje gloeide.
“Luna,” fluisterde ze, “het is tijd.”
“Waarvoor?” vroeg Luna.
“Voor jouw eerste missie. Het Hart van de Lach is verdwenen — en alleen een meisje met een pure glimlach kan het terugvinden.”
Luna dacht geen seconde na. “Ik ben klaar.”
Kuromi sprong in haar armen en POEF! — de kamer veranderde in een wereld vol kleur. Er zweefden wolken van suikerspin, glinsterende trappen leidden naar de lucht, en er groeiden lachbloemen in alle tinten roze en paars.
Maar het Hart van de Lach… was nergens te bekennen.
Tot Luna stil stond. Ze dacht aan haar mama. Aan haar broer Mitchell. Aan haar papa, die altijd gekke dansjes deed. En toen… lachte ze. Breed, echt, met kuiltjes in haar wangen.
En daar, in het midden van haar eigen glimlach, verscheen het Hart.
✨
De wereld zuchtte opgelucht. Alles werd weer licht en zacht.
Kuromi keek haar aan. “Zie je wel? Jij bént de magie.”
Vanaf die dag droeg Luna niet alleen haar rugzak met bloemenlintjes — maar ook een krachtig geheim. En Kuromi? Die bleef dicht bij haar, klaar voor elk volgend avontuur.
Want wie kan de wereld beter redden… dan een meisje dat lacht met haar hele hart?
Einde — of zoals Kuromi het zegt: “Wordt vervolgd…”