Er was eens, in een rustig dorpje aan de rand van het Grote Woud, een kleine ridder met een magische capuchon. Zijn naam was Finn. Finn was geen gewone ridder: hij had een rugzak vol dromen, een hart vol moed, en een ondeugende glimlach die zelfs de donkerste wolk kon opklaren.
Elke ochtend trok Finn zijn capuchon over zijn hoofd, bond zijn tas vast en zei tegen zichzelf: “Vandaag ga ik iets bijzonders beleven.” Hij wist alleen nooit precies wat. En dat maakte het leven juist zo spannend.
In hetzelfde huis woonde een bijzondere koningin, zijn moeder, die bekendstond als de Dromende Koningin. Zij kon met gesloten ogen werelden bedenken waar draken thee dronken, bloemen konden zingen, en wolken konden dansen. Maar de laatste tijd was de koningin stil. Ze keek vaak uit het raam, haar handen gevouwen, alsof ze ergens op wachtte. Of iemand.
Finn besloot dat het tijd was voor een avontuur: “Ik ga een glimlach voor mama zoeken,” zei hij vastberaden. En zo begon zijn tocht.
Hij doorkruiste het huis, dat natuurlijk véél groter en magischer was dan het leek. In de keuken ontmoette hij de Kaars van het Gloeilamplicht die fluisterde: “De glimlach van de koningin ligt niet buiten, kleine ridder, maar diep vanbinnen.” Finn fronste. “Hoe kom ik daar dan?”
“Door haar te herinneren aan iets wat alleen jullie delen.”
Toen rende Finn terug. Hij dook op uit het niets, trok zijn capuchon nóg dieper over zijn hoofd, en begon haar favoriete spelletje te spelen: De Gekke Schildpad en de Snurkende Draak. Hij maakte rare geluiden, liet zijn rugzak dansen, en keek haar aan met ogen die straalden van liefde.
En toen gebeurde het. Heel langzaam. De Dromende Koningin glimlachte. Eerst klein. Toen groot. En toen kwamen de tranen—geen droevige, maar betoverde, kristalheldere tranen van liefde.
“Mijn kleine ridder,” zei ze zacht. “Jij bent mijn mooiste droom.”
En vanaf die dag wist Finn: de mooiste avonturen hoef je niet buiten te zoeken. Die beginnen met een glimlach, in een huis waar liefde woont.
En ze leefden nog lang en gelukkig. 🌙✨