Er was eens, in een huisje vol liefde aan de rand van het dorp, een prachtig zwart paard met een glanzende vacht en een klein wit vlammetje op zijn voorhoofd. Zijn naam was Blitz, en hij woonde in een stal niet ver van een bijzonder gezin. Blitz had een groot hart en een geheim: hij kon voelen wanneer zijn mensen hem nodig hadden.
Op een regenachtige ochtend voelde Blitz iets warms in zijn hart. Het was Lieke, zijn dappere prinsesje, die onder een zachte roze deken op de bank lag. Ze was een beetje stil, met mama naast haar en haar grote broer Mitchell, die als een ridder over het gezin waakte met een tablet in zijn hand. Mama lag in het midden, als de koningin van het kasteel, en haar armen waren de veiligste plek op aarde.
Blitz wist dat dit het moment was.
Met een zachte poef! veranderde Blitz in een magisch bankpaard. Hij galoppeerde door de regen, niet over wegen, maar over dromen, en sprong zo – floep! – het huis in. Hij ging naast de bank staan, legde zijn hoofd zachtjes op Lieke’s schoot, en fluisterde:
“Ik ben er. Jullie zijn nooit alleen.”
Vanaf die dag verscheen Blitz altijd wanneer het nodig was: bij verdriet, bij verkoudheid, of gewoon als het tijd was voor pannenkoeken en knuffels.
En het gezin? Dat leefde nog lang en warm – met elkaar, en met Blitz in hun hart.
Einde. 🐴💫